قاصدون

از آنجا که شکر نعمت های الهی به حکم عقل و تأیید نقل واجب است. هر انسان عاقلی خود را موظف به ادای شکر در مقابل ولی نعمت اصلی خویش یعنی خدای متعال می داند. برای این که انسان بتواند در وادی شکر پروردگار قدم گذارد، در درجه اول باید نعمت شناس باشد، یعنی بداند خداوند چه نعمت هایی را بر بندگانش ارزانی داشته است و از «نعمت» بودن آنها غافل نباشد، البته نعمت های الهی، سراسر وجود مخلوقات را فرا گرفته است. ولی خدای متعال، برخی از نعمت های خویش را نسبت به برخی دیگر، برتر داشته است و کوتاهی کردن از شکر آنها را به هیچ عنوان جایز نشمرده و تصریح فرموده که از انسان ها درباره آن سئوال می فرماید.
لَتُسئَلُنَّ یَومَئِذٍ عَنِ النَّعیم [1]
در آن روز (قیامت) از نعمت مورد سئوال قرار می گیرید.
نعمتی که روز قیامت مورد پرسش پروردگار قرار می یگرد، به تصریح مفسران معصوم قرآن، نعمت وجود اهل بیت علیه السلام است. امیرالمؤمنین علیه السلام در بیان نعمت می فرمایند:
نَحنُ النَّعیم [2]
ما نعمت هستیم.
و نیز امام صادق علیه السلام تصریح فرموده اند که:
نحن اهلَ البیتِ النعیمُ الذی اَنعَمَ اللهُ بِنا عَلَی العِبادِ ... وهِیَ النِعمَهُ التی لا تَنقَطُع
ما اهل بیت، آن نعمتی هستیم که خدا به سبب ما بندگان را نعمت داده است ... و این نعمتی است که منقطع نمی شود.
و سپس فرمودند:
... واللهُ سائِلُهم عَن حَقَّ النَّعیمِ الّذی اَنعَمَ بِهِ علیهم و هو النَّبیُّ وعِترَتُه [3]
... و خداوند از حق این نعمتی که به ایشان ارزانی داشته – یعنی پیامبر و عترت ایشان علیهم السلام از آنها سئوال می کند.
آیا ما به این حقیقت که نعمت امام مورد سئوال قرار می گیرد، توجه داریم؟ آیا برای این که خدای عزوجل ما را با امام زمان خود آشنا ساخته است، تاکنون سجده شکر به جا آورده ایم؟ آیا اصلاً ایشان را به عنوان نعمت می شناسیم؟
اگر خدای ناکرده پاسخ ما به این پرسش ها منفی باشد، بیم آن می رود که مرتکب کفران نعمت شده باشیم، و مصداق این آیه گردیم:
اَلَم تَرَ اِلَی الذینَ بَدَّلُوا نِعمَهَ اللهِ کُفراً [4]
آیا نمی بینی کسانی که نعمت خدا را تبدیل به کفر کردند.
امیرالمؤمنین علیه السلام در تفسیر این آیه فرموده اند:
نَحنُ النِعمَهُ الِّتی اَنعَمَ اللهُ بها عَلی عِبادِه وبِنا یَفُوزُ مَن فازَ یومَ القِیامَهِ [5]
آن نعمتی که خدا بر بندگانش ارزانی داشته ما هستیم، و هر کس روز قیامت سعادتمند شود، منحصراً به وسیله ما سعادتمند می شود.
انسان با کفران این نعمت عظمی یعنی اهل بیت علیهم السلام استحقاق عقوبت پیدا می کند و در قیامت باید پاسخگوی پروردگار خویش باشد. نتیجه این که امام نعمتی است که سعادت دنیا و آخرت همه انسان ها در گرو شکر نعمت ایشان است. بنابراین باید در درجه اول ایشان را به عنوان بزرگترین نعمت خدا شناخته و سپس به مراحل مختلف شکر این نعم اهتمام ورزیم و همواره به یاد داشته باشیم که وجود امام در حال غیبت یا ظهور، نعمتی است که مورد پرستش واقع می شود.

برگرفته از کتاب آفتاب در غربت-سیدمحمد بنی هاشمی