قاصدون

الف) بندگی، هدف از خلقت انسان
هدف خداوند متعال از آفرینش خلق چه بوده است ؟
به چه طریق می توان به این هدف دست یافت ؟
تا بحال به این اندیشیده ایم و چقدر پاسخ درست شنیده ایم ؟
از حضرت امام صادق علیه السلام نقل شده است که: روزی امام حسین علیه السلام بر اصحاب خود وارد شدند، بعد از حمد خدا و درود بر پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمودند:
ای مردم! خداوند بندگان را نیافرید مگر برای اینکه او را بشناسند، زمانی که او را شناختند، او را بندگی کنند و هنگامی که او را بندگی کردند، با عبادت و پرستش او از بندگی غیر او بی‏نیاز گردند .
مردی عرض کرد: ای پسر پیامبر! پدر و مادرم فدای شما باد، معرفت‏خداوند چیست؟ فرمود:
«شناخت اهل هر زمانی نسبت ‏به امامشان، امامی که فرمانبرداری و طاعت او بر آنان واجب است .»[1]
یعنی اگر امام زمان خویش را بشناسی به خداشناسی رسیده ای و اگر به خدا شناسی برسی به بندگی حقیقی او و هدف واقعی خلقت نایل گشته ای و الا خیر !
[1]بحارالانوار، ج ۵، ص ۳۱۲ و کنز الفوائد، کراجکی، ص‏151 .
عدم معرفت برابر با مرگ جاهلیت
مهمترین صفتی هم که برای شناخت نسبت به امام معرفی می کنند ، واجب الاطاعه بودن آن امام است . یعنی امام برحقی که از جانب خداوند متعال منصوب شده است را با این وصف بشناسی و به حق معرفت او برسی که باید از او فرمانبرداری داشته باشی و گرنه شناخت صرفا اسمی او سودی نمی دهد وقتی که تحت فرمان او نباشی و گوش به فرامین غیر او بدهی .
پس اهمیت شناخت امام در این روایت به روشنی بیان گردیده و ارتباط آن با هدف خلقت به صراحت تبیین گشته است که اگر این شناخت رخ ندهد ، جهالت جای معرفت می نشیند و نه تنها عبادت خدا نتیجه نمی دهد بلکه عمری در ضلالت و کفر و نفاق طی خواهد شد و مرگی با شاخصه های جاهلیت سر انجامش خواهد بود .
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود:
«هر کس بمیرد و امام زمانش را نشناسد، به مرگ جاهلیت مرده است.»[1]
توجه به مضامین دعاهایی که خواندن آن‏ها در عصر غیبت توصیه شده است نیز ما را به اهمیت مساله شناخت‏ امام عصر علیه السلام و مقام امامت راهنمایی می‏کند.