در دنیایی زندگی می‌کنیم که ارزش ها آنچنان که باید مورد توجه قرار نمی‌گیرند.

به طور مثال وحدت و یکپارچگی،‌ زندگی مسالمت آمیز آن چنان که باید گمشده‌ی بشر نیست ، چرا که در دنیای مدرن و صنعتی شاهد رفتارهایی هستیم که حتی نمونه آن را نمی‌توان در بین حیوانات مشاهده کرد؛ یا اینکه خاصه در آنجا قابل روئیت است.

سخن از آنجایی شروع می شود که در بین بعضی از گروه های انسانی به راحتی خون انسان دیگری بر زمین ریخته می‌شود و بدتر از آن اینکه کار وحشیانه و شرم آور خود را مستند به منبع وحی می‌کنند.

شاید بارزترین صحنه در تاریخ اسلام که دین وسیله ضربه زدن به دینداران شد ، همان جریان جنگ صفین باشد که به نام قرآن، ریشه ی دین و قرآن هدف قرار گرفت و چنان مصیبتی به بار آورد که تنه ی دین اسلام را به دو شقّه کرد و با سر درگمی مسلمانان ، هر گروه خود را حق و نیروهای مقابل را ناحق دانستند.

معاویه قرآن را بر نیزه می کند و با خطوط نوشته شده بر پوست و کاغذ، قرآن ناطق (علی علیه السلام) را از میدان به در می کند. کاری که اثر مخربش در جریان خوارج آشکار می شود و این تخریب تا امروز مشاهده می شود .

این جریان به درستی بزرگترین سوء استفاده از دین علیه دین قلمداد می شود . این رفتار ناخجسته و شوم در طول امامت امامان معصوم به شیوه های مختلف ادامه یافت .

آنجا که امام حسن (علیه السلام) را به صلح وا می دارد و امام حسین(علیه السلام) در پوشش خرافه و بی دینی دینداران، به جرم نامسلمانی به شهادت می رسد و چه دیر متوجه می شوند که بزرگترین فاجعه ی تاریخ به نام دین و علیه دین صورت گرفته است .

سوء استفاده از دین، امام موسی بن جعفر (علیه السلام) را در حبس به شهادت می رساند و امام رضا (علیه السلام) را با سم شهید می کند.

امام حسن عسکری(علیه السلام) به نام دین و حفاظت از دین در حصر خانگی قرار می گیرد و زندگی طبیعی از ایشان سلب می شود و.... همه ی این کژ رفتاری ها و نامردمی ها به نام دین و علیه اصل دین صورت می گیرد.

چرا برادر کشی؟

چند صباحی است که گروهک های تکفیری، چشمان ظاهر و باطن خود را بر روی واقعیت های دنیای متمدن و مدرن بسته و با کارهای وحشیانه خود موجبات ناراحتی و گرفتاری برادران مسلمان و شادی دشمنان اسلام را فراهم کرده‌اند.

سوالی که از عاملان این دسته از خشونت‌ها می‌شود این است که آیا اگر شما واقعاً طالب رسیدن به بهشت و رضایت الهی هستید، چرا دوست را به جای دشمن قتل عام می‌کنید؟ آیا نشنیده‌اید که خداوند متعال از دوستی با دشمنان خود نهی می‌کند؟

آیا برادران مسلمان را کشتن ، آب در آسیاب دشمن ریختن نیست؟ آیا دشمنان اسلام و وحدانیت چیزی غیر از این را آرزو می کنند؟

چرا با رفتارهای ناشایست خود، با دشمن عقد اخوت و برادری می بندیم و برادران خود را از دم تیغ می گذرانیم؟ آیا این کار وحشیانه به مثابه‌ی دوستی با دشمنان خدا نیست؟

چرا که با این کار در حال عملیاتی کردن منویات دشمن هستید و در زمین آنها بازی می‌کنید و به خودی گل می زنید. خداوند متعال خطاب به این دسته افراد کور دل می فرماید:« یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا عَدُوِّی وَعَدُوَّکُمْ أَوْلِیَاء تُلْقُونَ إِلَیْهِم بِالْمَوَدَّةِ وَقَدْ کَفَرُوا بِمَا جَاءکُم مِّنَ الْحَقِّ؛[ الممتحنة /1 ] اى کسانى که ایمان آورده‏اید، دشمن من و دشمن خودتان را به دوستى برمگیرید [به طورى‏] که با آنها اظهار دوستى کنید، و حال آنکه قطعاً به آن حقیقت که براى شما آمده کافرند.»

در حالی که دشمنان انسانیت و عقلانیت در مرزهای اسلامی به راحتی حرمت کشورهای اسلامی را زیر پای استکبار خود قرار می‌دهند ، جا داشت که این گروهک های بی بصیرت مسلمان نما به آن دشمنان ، یورش برند و مقابله ستیزشان را بگیرند ، ولی گویی اینان چشمی ندارند که دوست را از دشمن تشخیص دهند . از این رو دوست را به جای دشمن قتل عام می کنند.

با کدام مجوز شرعی و عقلی می کشی؟

سوال دیگری که از کوردلان تکفیری می‌شود این است که با کدام مجوز شرعی و عقلی خون کسانی که خداوند متعال ریختن آن را حرام کرده را به راحتی بر زمین می‌ریزید؟ آیا قانون الهی این همه خشونت را تجویز می‌کند؟

اگر این چنین است چه کسی حاضر به قبول این چنین آیینی است و مگر نه این است که خداوند متعال در آیات نورانی اش قتل یک نفر بی گناه را به مثابه‌ی قتل تمام آدمیان معرفی کرده است ؟

کودک شیر خواری که هنوز نزد خداوند متعال تکلیفی بر او بار نکرده را به کدامین جرم و گناه طعمه‌ی خشونت شما می‌شود؟

چه قدر زیبا فرمود خداوند کریم و رحیم :«وَمَن یَقْتُلْ مُۆْمِنًا مُّتَعَمِّدًا فَجَزَآۆُهُ جَهَنَّمُ خَالِدًا فِیهَا وَغَضِبَ اللّهُ عَلَیْهِ وَلَعَنَهُ وَأَعَدَّ لَهُ عَذَابًا عَظِیمً؛ و هر کس عمداً مۆمنى را بکشد، کیفرش دوزخ است که در آن ماندگار خواهد بود و خدا بر او خشم مى‏گیرد و لعنتش مى‏کند و عذابى بزرگ برایش آماده ساخته است».

سخن آخر

با هیچ منطق و قانونی نمی توان رفتارهای غیر انسانی و وحشیانه‌ی تکفیری را قبول یا توجیه کرد چرا که خداوند متعال انسان را به نور فطرت خود آفریده است و این اعمال ناپسند را برنمی‌تابد.

منابع:

سایت رهروان ولایت

سایت خبرگزاری شفاف نیوز

خرید بک لینک

همه ما امام رضا علیه السلام را به صفت زیبای «رئوفیت» می شناسیم اما یکی از اوصاف و مقامات آن حضرت که در متون دینی بر آن تأکید گشته، مقام «صدیقین و شهداء» است.

مقام «صدیقین» و مقام دیگر که باز در آیات و روایات به دنبال این مقام ذکر می شود یعنی مقام «شهادت» ظاهرا خالی از ارتباط با همدیگر نیستند و ذکر این دو کنار یکدیگر حاکی از ارتباط بین این دو مقام می باشد.

به عنوان نمونه در این آیات می خوانیم:

«و من یطع الله و الرسول فأولئک مع الذین أنعم الله علیهم من النبیین و الصدیقین و الشهداء و حسن أولئک رفیقا» (نساء /69)

«والذین آمنوا بالله و رسله أولئک هم الصدیقون و الشهداء عند ربهم لهم أجرهم و نورهم» (حدید/19)

و به عنوان نمونه در این روایات نیز می خوانیم:

«إن فاطمة علیها السلام صدیقة شهیدة» (کافی، کتاب الحجة باب مولد الزهراء ح2)

«اللهم صل علی علی بن موسی الرضا .... الصدیق الشهید ....» (صلوات خاصه امام رضا علیه السلام)

البته ممکن است که مقام صدیقین همان مقامی باشد که خداوند در قرآن از آن تعبیر به «مقعد صدق» نموده است:

«إن المتقین فی جنات و نهر فی مقعد صدق عند ملیک مقتدر» (قمر /54و55)

یعنی متقین در بین درختان و نهرهای بهشت در جایگاه صدق در نزد خداوندی که مالک هر چیز و مقتدر است می باشند.

توضیح اینکه کلمه «صدیق» از ریشه "صدق" به معنی راستی می آید و در واقع صیغه مبالغه ساخته شده از "صدق" است یعنی بسیار راستگو که از همین جا می توانیم ربط مقام «صدیقین» با مقام «شهداء» را بفهمیم.

چون شهداء در روز قیامت کسانی هستند که در دنیا بر اعمال انسان ها به إذن الهی نظارت داشته اند و در قیامت گواهی خواهند داد و گواهی آنها تصدیق می شوند چون آنها جزء راستگویان یا بسیار راستگویانند.

در مقاله قبلی اشاره کردیم که مراد از «صادقین» در قرآن در سوره توبه أهل بیت علیهم السلام می باشند. به کشتگان در راه خدا نیز که «شهید» اطلاق می شود به این دلیل است که آنها بعد از کشته شدن باز زنده اند: «بل أحیاء عند ربهم یرزقون» (آل عمران /169) و شاهد و گواه بر اعمال انسان ها هستند و در روز قیامت در نزد خداوند گواهی خواهند داد.

پس ربط مقام صدق با مقام شهادت این شد که وقتی انسان در دنیا از صدق و راستگویی بهره مند بود به مقام شهادت می رسد و وقتی به چنین مقامی رسید و نوبت قیامت فراهم آمد و در نزد خداوند بر اعمال انسان ها گواه و شاهد گشت در آن هنگام خداوند شهادت او را به خاطر صادق بودن و صدیق بودن تصدیق می نماید.

از مجموعه توضیحات بالا می توان فهمید که تمامی اهل بیت علیهم السلام هم «صدیق» هستند و هم «شهید» اما با این وجود در متون دینی از سه نفر آنها تعبیر به «صدیق شهید» شده است:

اول فاطمه زهرا سلام الله علیها که حدیث آن صحیح و بسیار معتبر است و در اصول کافی موجود می باشد.

دوم امام حسین علیه السلام که در برخی از زیارت نامه های آن حضرت از وی تعبیر به «صدیق شهید» شده است.

سوم امام رضا علیه السلام که هم در زیارتنامه های آن حضرت در چند مورد و هم در صلوات خاصه آن حضرت، از آن حضرت تعبیر به «صدیق شهید» شده است.

پس می توان از این که خداوند به پیامبر خود صلی الله علیه و آله دستور می دهد که این گونه دعا نماید: «و قل رب أدخلنی مدخل صدق و أخرجنی مخرج صدق» (اسراء /80) فهمید که مقام یا همان «مقعد صدق» جایگاهی بس عظیم و رفیع است که هر کسی را به آن راه دستیابی نیست.

نکته دیگر در مورد مقام صدق که امام رضا علیه السلام از آن به شکل ویژه برخوردارند این است که این مقام ظاهرا از «مقام محمود» نیز بالاتر است، چرا که خداوند بعد از آن که به پیامبر خود صلی الله علیه و آله می فرماید: «نافله شب بخوان تا به "مقام محمود" برسی» (اسراء /79 ) می فرماید: «و بگو که خدایا مرا در محل ورود صدق داخل کن و از محل خروج صدق نیز خارج نما» یعنی سراپای وجودم را پر از صدق و صداقت نما تا آمد و رفت و برون شدنم همگی از صدق برخوردار شود!

در واقع «مقعد صدق» تعبیر دیگری از همان «مدخل و مخرج صدق» می باشد.

نکته دیگری که در همین رابطه قابل ذکر است این است که وقتی می گوییم مقام شهادت مقام گواه بودن در نزد خداوند است نمی خواهیم بگوییم که کلمه «شهید» در آیات و روایات فقط به همین معناست چنانچه بعضی گمان کرده اند و گفته اند که در متون دینی از کسی که در راه خدا کشته می شود تعبیر به «مقتول فی سبیل الله» می شود و نه «شهید».

جواب این است که بر عکس، در متون دینی هر وقت کلمه «شهید» به کار می رود مراد همان «کشته در راه خدا» می باشد مگر اینکه خلاف آن با قرینه ثابت شود مثل آن جاهایی که خداوند در قرآن برای خود کلمه «شهید» را به کار گرفته: «و الله علی کل شیء شهید» (بروج /9) اما در غیر این صورت کلمه شهید به معنی کشته در راه خدا خواهد بود.

چنانچه در دعای توسل فقط خطاب به امام حسین علیه السلام عرض می نماییم: «أیها الشهید» و چنانچه در اصول کافی در باب اول از کتاب "فضل قرآن"، حدیث اول می خوانیم که وقتی قیامت بر پا می شود قرآن به صورتی نیکو محشور می شود و خلائق صف می بندند و قرآن از مقابل آنها می گذرد، به هر صف که می رسد مثل ملائکه انبیاء یا غیر آنها، همگی گمان می کنند که این مخلوق عظیم از سنخ آنهاست و وقتی نوبت به «شهداء» می رسد «شهداء» می گویند او از ماست منتها حتما در دریا به شهادت رسیده که مقامش از ما نیکوتر است، اما وقتی به صف شهدای دریا می رسد آنها نیز می فهمند که این موجود با کشتگان دریا در راه خدا فرق می کند پس می گویند: «حتما جزیره ای که او در آن به شهادت رسیده جای سخت تری بوده از آن جزیره ای که ما در آن به شهادت رسیده ایم»... !!

غرض این که وقتی اهل بیت علیهم السلام تأکید دارند که ما حضرت فاطمه زهرا و امام حسین و امام رضا علیهم السلام هر سه آنها را شهید بدانیم، نمی خواسته اند که ما آنها را فقط گواه بدانیم چرا که سایر اهل بیت علیهم السلام نیز گواهند بلکه آنچه که در مورد این سه بزرگوار مدّ نظر بوده این است که همان طور که امام حسین علیه السلام "مقتول فی سبیل الله" بوده، حضرت فاطمه زهرا و امام رضا علیهماالسلام را نیز "مقتول فی سبیل الله" بدانیم چرا که اهل بیت علیهم السلام می دانستند که کسانی در آینده پیدا می شوند و این مقام را نسبت به این سه بزرگوار انکار خواهند کرد.

اما در مورد فاطمه زهرا علیهاالسلام این مسأله در زمان ما محقق شده است لکن در مورد امام حسین علیه السلام اگر چه که شهادت آن حضرت بسیار بر همگان روشن است اما در زمان ائمه متأخر علیهم السلام فرقه های انحرافی بوده اند که ادعا می کردند حسین بن علی علیهماالسلام مانند عیسی به آسمان رفته و کشته نشده است. چنانچه در نامه اسحاق بن یعقوب،‌ او از امام زمان علیه السلام این سوال را در مورد این فرقه می پرسد و حضرت جواب می دهند که این گونه فکر کردن کفر و دروغ و گمراهی است. (کمال الدین/ 484 )

اما در مورد امام رضا علیه السلام نیز انکار شهادت آن حضرت از طرف مأمون واقع شد که می خواست در این ماجرا خود را بی گناه جلوه دهد اما غافل از این که آن حضرت به شکل های مختلف خود از این واقعه به اطرافیان خبر داده بود!!

«والسلام علیه یوم ولد و یوم یموت و یوم یبعث حیا »

بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان

خرید بک لینک

عاملی که دل را سخت می کند

آنچه در پیش رو دارید قسمتی از روایات اهل بیت علیهم السلام است که در ارتباط با آیات شریف قرآن کریم بیان شده است. این روایات گذشته از پیام مستقلی که خود دارند، ما را به فهم و درک بهتر معنای آیه رهنمون می سازند.

ثُمَّ قَسَتْ قُلُوبُکُمْ مِنْ بَعْدِ ذلِکَ فَهِیَ کَالْحِجارَةِ أَوْ أَشَدُّ قَسْوَةً (74/ بقره)

سپس دل‌های شما بعد از آن (معجزه و عدم تسلیم در برابر آن) سخت شد همچون سنگ یا سخت تر.

عوامل قساوت قلب (سنگدلی)

رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمودند:

لَا تُکْثِرُوا الْکَلَامَ بِغَیْرِ ذِکْرِ اللَّهِ، فَإِنَّ کَثْرَةَ الْکَلَامِ بِغَیْرِ ذِکْرِ اللَّهِ قَسْوَةُ الْقَلْبِ، إِنَّ أَبْعَدَ النَّاسِ مِنَ اللَّهِ الْقَلْبُ الْقَاسِی

در غیر یاد خدا پُرگویی نکنید؛ زیرا پُرگویی  در غیر یاد خدا، سنگدلی می‌آورد و دورترینِ مردم از خدا هم شخص سنگ‌دل است. [1]

توضیح:

منظور از ذکر و یاد خدا  فقط اذکاری مانند سبحان الله و الحمدلله نیست، بلکه هر سخنی که سبب نزدیک شدن بنده به خدا شود ذکر خداست؛ مانند گفتگو درباره احکام و معارف دین.

سه مورد دیگر

امام صادق علیه السلام فرمود: از اموری که رسول خدا صلی الله علیه و آله به امیرالمومنین علیه السلام سفارش کرد این بود:

ثَلَاثَةٌ یُقَسِّینَ الْقَلْبَ اسْتِمَاعُ اللَّهْوِ وَ طَلَبُ الصَّیْدِ وَ إِتْیَانُ بَابِ السُّلْطَان

سه چیز، دل را سخت می‌گردانَد: شنیدن سخنان بیهوده، شکار کردن و آمد و شد به دربار سلطان [2]

توضیح:

کسی که شغل خود را کشتن حیوانات قرار دهد و پیوسته مشغول این کار باشد، به مرور ترحم  از دلش رفته و سنگدلی جای آن را می گیرد و نیز کسی که مدام به مرکز قدرتی رفت و آمد داشته باشد که در آن حق کشی شده و با چشم خود ببیند که چگونه به مردم ظلم می شود، به مرور این حالت برای او عادی شده و دیگر از این امور متأثّر نمی شود.

ترک یاد خدا

امام صادق علیه السلام فرمود: خداوند به حضرت موسی علیه السلام وحی کرد که ای موسی!

لا تَفرَح بِکَثرَةِ المالِ و لا تَدَع ذِکری عَلی کُلِّ حالٍ؛ فَإِنَّ کَثرَةَ المالِ تُنسِی الذُّنوبَ و إنَّ تَرکَ ذِکری یُقسِی القُلوب

به دارایی بسیار، شادمان نشو و در هر حالی که هستی دست از یاد من بر ندار؛ زیرا دارایی بسیار، [زشتی] گناهان را از یاد می‌برَد، و ترک یاد من، دل‌ها را سخت می‌گردانَد. [3]

توجه: کسانی که غرق در ثروتند و اعمال ناشایست هستند، خود را به هیچ عنوان بَد نمی دانند و نیز کسانی مانند صهیونیست های آدم کش که در واکنش به کشتار زنان و کودکان بی گناه لبخند می زنند معنای این روایت را به خوبی برای ما روشن می کنند.

رابطه اشک و قلب و گناه

امیرالمومنین علیه السلام فرمود:

مَا جَفَّتِ الدُّمُوعُ إِلَّا لِقَسْوَةِ الْقُلُوبِ وَ مَا قَسَتِ الْقُلُوبُ إِلَّا لِکَثْرَةِ الذُّنُوب

اشک ها نخشکید، مگر به سبب سختی دل ها و دل ها سخت نشد، مگر به سبب کثرت گناه. [4]

پس گناه زیاد انسان را سنگدل می کند؛ درون سنگ هم که آبی نیست تا از چشمه چشم بجوشد و بر گونه فرو غلطد.

سرگرم شدن به آرزوهای دست نایافتنی

علی بن عیسی از امام معصوم علیه السلام نقل می کند: از نجواهای خداوند متعال با موسی علیه السلام این بود:

یا موسی! لَا تُطَوِّلْ فِی الدُّنْیَا أَمَلَکَ فَیَقْسُوَ قَلْبُکَ وَ الْقَاسِی الْقَلْبِ مِنِّی بَعِیدٌ

ای موسی! در دنیا، آرزویِ دراز در سر مپروران که دلت سخت می‌شود و سخت‌دل، از من دور است. [5]

توضیح:

داشتن برنامه در زندگی و ترسیم اهداف ممکن و قابل دسترسی، نه تنها نکوهیده نیست بلکه بسیار پسندیده هم هست.

آنچه در این گونه روایات مذمت شده، آرزوهای دست نایافتنی است. این نوع آرزوها که در واقع نوعی خیال پردازی است، انسان را به خود سرگرم کرده و او را از مسیر اصلی و واقعی زندگی جدا می کند و در نهایت سبب می شود که فرد از هدف اصلی زندگی که رسیدن به قرب الهی است باز بماند.

به نظر می رسد یکی از دلایلی که خدا چنین کسی را به دور از خود خوانده است همین باشد.

الَّذینَ آتَیْناهُمُ الْکِتابَ یَتْلُونَهُ حَقَّ تِلاوَتِهِ أُولئِکَ یُۆْمِنُونَ بِه (121/ بقره)

کسانی که کتاب [آسمانی] به آنان داده‌ایم، آن را به طوری که شایسته آن است می‌خوانند آنانند که به آن ایمان می‌آورند.

تلاوت کتاب یعنی پی در پی قرار دادن (خواندن) حروف و کلمات آن. [6]

حق تلاوت

کسانی که پیوسته قرآن می خوانند سه دسته اند:

1. گروهی تمام اصرارشان بر ادای الفاظ و حروف از مخارج آن است. آنها دائماً در فکر وقف و وصل و حروف یرملون و مقدار کشش مدّند و کمترین اهمیتی به محتوا و معنی نمی دهند، تا چه رسد به عمل کردن آن.

قرآن کریم این دسته را باربران کتاب می خواند. [7]

2. گروهی دیگر، از الفاظ فراتر رفته و در معانی دقت می‌کنند و در ریزه‌کاری ها و نکات قرآن می‌اندیشند و از علوم آن آگاهند؛ اما از عمل خبری نیست!

3. ولی گروه سومی هستند که قرآن را به عنوان یک کتاب عمل و یک برنامه کامل زندگی پذیرفته‌اند.

ایشان خواندن الفاظ و اندیشه در معانی و درک مفاهیم این کتاب بزرگ را مقدمه‌ای برای عمل می‌دانند؛ از این رو هرگاه که قرآن می‌خوانند، روح تازه‌ای برای عمل در کالبدشان دمیده می‌شود.

قرآن این دسته را مومنین راستین معرفی کرده و قرآن خواندنشان را حق تلاوت می داند. [8]

امام صادق علیه السلام درباره این حق تلاوت فرمود:

إِنَّمَا تَدَبُّرُ آیَاتِهِ وَ الْعَمَلُ بِأَحْکَامِه

منظور از حق تلاوت، تدبر در آیات قرآن  و عمل به احکام آن است. [9]

حضرت در همین روایت سوگند یاد می کند که منظور از حق تلاوت، حفظ الفاظ قرآن و تلاوت سوره های آن با بی توجهی به معارف و احکام آن نیست.

پی نوشت ها:

1.       امالی طوسی (ره)، 3

2.       خصال 1/126

3.       کافی 2/497

4.       علل الشرایع 1/81

5.       کافی 2/329

6.       تلا الشی‌ء: تبعه تلواً (العین 8/134) و فقط برای خواندن کتابهای آسمانی به کار برده می شود؛ نه خوانده هر نوشته ای (المفردات 1/167)

7.       5/ سوره جمعه

8.       برگرفته از تفسیر نمونه 1/431

خرید بک لینک

آیا فرد مسلمان مى‏تواند ابتلائات ناموسى را متحمّل شود؟! قتل و کشته شدن از این گونه بلایا اَهْوَن (آسان‏تر) است، لذا بعضى، وقتى خواهر یا دختر یا زن‏شان در معرض هتک حرمت قرار مى‏گیرد، حالشان چنان دگرگون مى‏شود تا جایى که آن خواهر یا دختر یا زن خود را همراه با جانى مى‏کشند و به قتل مى‏رسانند! مادرى مى‏گفت: شوهرم و برادرم را گرفتند و بردند، صبر کردم؛ ولى وقتى دخترم را بردند، صبر و قرار ندارم. خدا مى‏داند وقتى دختر انسان را مثل اسیر و کنیز ببرند، حال او چگونه مى‏شود!

این بلاها در اثر اعمال خود ما است. مگر مثل این جریانات در مجلس یزید اتّفاق نیفتاد که گفت: «هَبْ لِى هذِهِ الْجارِیَة!» این کنیز را به من ببخش!

و حضرت زینب ـ علیهاالسّلام ـ فرمود: «ما جَعَلَ اللّه‏ُ لَکَ ذلِکَ، إِلاّ أَنْ تَخْرُجَ مِنْ مِلَّتِنا وَ تَدِینَ بِغَیْرِها.»؛ خداوند این را بر تو حلال نکرده است، مگر این که از دین ما خارج شوى و دین دیگرى را انتخاب کنى.

و یزید پاسخ داد:

«إِنَّما خَرَجَ مِنَ الدِّینِ أَبُوکِ وَ أَخُوکِ.»؛ این پدر و برادر تو است که از دین خارج شدند.

یعنى هر کس با ما مخالفت کند، از دین خارج است.

حوادثى که اتفاق مى افتد، نتیجه ى کارهاى ماست که بر سر ما مى آید: «وَ مَآ أَصَـبَکُم مِّن مُّصِیبَةٍ فَبِمَا کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ»(سوره ى شورى، آیه ى 30.) هر مصیبتى به شما مى رسد، به واسطه ى اعمال شما است. آیا نباید به فکر باشیم و از گناهان گذشته که باعث این همه بلاها و مصیبت ها شده است، توبه کنیم؟ ولى ما توبه نمى کنیم، چون کارهاى خود را بد نمى دانیم، و به خود و کارهاى خود خوش بین هستیم!

فردی نامه ای بدین مضمون خدمت آیت الله العظمی بهجت(ره) می نویسد که مدتی است مشکلات زیادی از جمله مریضی خود و عیال و فرزندان برایم پیش آمده، لذا از آن مرجع عالیقدر یاری می طلبم که ما را راهنمایی فرمایند. حضرت آیت الله بهجت در جواب ایشان می فرماید: «ضمن این که صدقه می دهید، دو سوره «ناس» و «فلق» را تکرار فرمایید و ذکر شریف «لا حول و لا قوة الّا بالله» را زیاد تکرار کنید. خداوند شما را موفّق بدارد».(عرفان و عبادت، ص393-394)

حجت الاسلام و المسلمین محمد باقر حیدری کاشانی گفته اند: هر فردی که برای هر گرفتاری و هر گره کوری نزد حضرت آیت الله بهجت می آمد، ایشان ذکر حدیث کساء را سفارش می کردند. 

منابع:

سایت جامع اخلاق

مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی

جوان آنلاین

خرید بک لینک

از روز عرفه و شهادت حضرت مسلم اکثر مردم جامعه خود را برای آمدن ماه محرم آماده می کنند و تکاپوی برپایی هیئات مذهبی، دسته ها، تکیه ها و ... برای عزای حسینی هستند. همه جا سیاه پوش می شود، در تمام نقاط شهرها و در تمام محله ها بنرها و پلاکاردهای بر پایی مراسم های عزاداری به چشم می خورد.

با شروع ماه محرم و از شب اول، تقریباً به مدت ده شب شرکت در مراسم های عزاداری جزء برنامه ضروری و لاینفک مردم می شود. شب ها صدای عزاداری و دسته های زنجیر زنی به گوش می رسد.

همه این ها خوب است و نمی خواهیم خط بطلان بر این شعائر مذهبی  بکشیم و آنها را نفی کنیم. باید در شهادت و ماتم حضرات معصومین: عزادار و ماتم زده بود و در غم آن ها خود را شریک دانست. ولی آیا تا به حال قدری اندیشیده ایم که زندگی ما چقدر شبیه آن بزرگواران است؟ کجای مناسبات زندگیمان ربطی به مناسبات حسینی دارد؟

کاش همراه همه عزاداری ها اندکی تامل و تفکر داشته باشیم. تا به حال به ویژگی های بارز و شاخص یاران حضرت حسین بن علی بن ابیطالب نگریسته ایم و اندیشیده ایم؟ اندیشیده ایم که به چه علت این افراد برای آن واقعه مهم انتخاب شدند؟

در جریان واقعه کربلا، عاشورا؛ بارها حضرت حسین روشنگری کردند و ادامه راه را تبیین کردند؛ تا هرکس تمایلی ندارد، برود و جان خود را حفظ کند. آن ها که ماندند و نرفتند و بر عهد و پیمان خود ماندند؛ از آن دست آدمیانی بودند که چون ابتدا قول داده بودند؛ رنگ عوض نکردند و محکم و استوار و تمام قد ایستادند.

افرادی مانند مسلم بن عوسجه و حبیب بن مُظاهر شبانه از کوفه گریختند و خود را به امام حسین علیه السلام رساندند زیرا نمی خواستند ننگ عهد شکنی  را تا آخر زندگی با خود بکشند.

مردم کوفه حضرت حسین علیه السلام را دعوت کردند. ایشان هم در جواب آن دعوتنامه ها به سمت کوفه حرکت کردند. ولی جماعت کوفی بر قول و عهد خود نماندند و باعث آن اتفاق تلخ شدند. شاید اگر آن ها نامه را نمی نوشتند یا بر پیمان خود باقی می ماندند؛ جریان تاریخ به کلی تغییر می کرد؛ سپاه باطل محو می گشت و بر مسند حکومت تکیه نمی کرد. با توجه به این اتفاقات و جریان ها باید به این فکر کنیم که ما؛ پیروان آن امام والا مقام چقدر بر روی عهد و پیمان خود می مانیم و به آن وفا می کنیم؟

وفای به عهد ضامن نظم و ثبات و جامعه می گردد و بر بقای حیات اجتماعی اثر دارد. به همین علت در متون اسلامی تاکید بسیار زیادی بدان شده است.

خداوند در قرآن کریم یکی از صفات برجسته حضرت اسماعیل را صادق الوعد بودن دانسته؛ (وَ اذْکُرْ فِی الْکِتابِ إِسْماعیلَ إِنَّهُ کانَ صادِقَ الْوَعْدِ وَ کانَ رَسُولاً نَبِیًّا) مریم/54. در روایتى مى‏خوانیم: اینکه خداوند اسماعیل را صادق الوعد شمرده، به خاطر این است که او بقدرى در وفاى به وعده‏اش اصرار داشت؛ که با کسى در محلى وعده‏اى گذارده بود، او نیامد، اسماعیل علیه السلام همچنان تا یک سال در انتظار او بود! هنگامى که بعد از این مدت آمد، اسماعیل گفت: من همواره در انتظار تو بودم.

از این رو از آیات و روایات می توان به این نتیجه رسید که وفای به عهد ویژگی انسان هایی است که در اوج قرار دارند و پیامبران و ائمه معصومین: هم در رأس هستند.

منظورمان از عهد کلی است؛ چه عهدها و قول های میان اشخاص و چه در نگاه کلان تر؛ عهدها و معامله های جوامع.

هنگامی که انسان ها بر عهد و پیمان خود باقی بمانند معاشرت میان آن ها مستحکم می شود و قطعاً این ارزش گذاشتن و احترام به حقوق دیگران ضامن ثبات روابط انسانی و اجرای عدالت است و منافع افراد زیر سوال نرفته و پایمال نمی گردد.

خداوند در مورد کسانی که بر عهد های خود وفا دارند اینگونه می فرماید: (بَلى‏ مَنْ أَوْفى‏ بِعَهْدِهِ وَ اتَّقى‏ فَإِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُتَّقین.) (آل عمران/76)

در آیه ای دیگر این طور می گوید: (مِنَ الْمُوْمِنینَ رِجالٌ صَدَقُوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَیْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضى‏ نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ یَنْتَظِرُ وَ ما بَدَّلُوا تَبْدیلا) (احزاب/ 23)

مومنان واقعی کسانی هستند که بر عهد و پیمان خود با خداوند و حتماً می ایستند و وفادارند.

در سوره رعد ویژگی صاحبان عقل و لُب را پایداری به عهد با خداوند می داند: (إِنمَّا یَتَذَکَّرُ أُوْلُواْ الْأَلْبَابِ/ الَّذِینَ یُوفُونَ بِعَهْدِ اللَّهِ وَ لَا یَنقُضُونَ الْمِیثَاقَ) (رعد/19-2) بنابراین برای دوری از اَنگ بی عقلی و ضد عقل بودن، به عهدها و پیمان های خود وفادار باشیم و قولی ندهیم که نتوانیم به آن عمل کنیم.

نتیجه گیری:

ما آدمیان باید توجه داشته باشیم که خداوند؛ روز قیامت از عهدها و پیمان ها سوال می کند؛ برای وفادار بودن و نبودن بر سر آن ها حتما بازخواست خواهیم شد؛ بزرگ ترین پرده دری نقض عهد و پیمان است. ما که در این دنیا نسبت به افراد دیگر رفتار زشت پرده دری را داشته ایم و به حقوق آن ها احترام نگذاشته ایم؛ نباید انتظار داشته باشیم که در دادگاه عدل الهی با ما خوب رفتار شود. (وَ أَوْفُوا بِالْعَهْدِ إِنَّ الْعَهْدَ کانَ مَسْوُلاً) (اسراء/34)

یادمان بماند که اگر عهدی بستیم بر آن بمانیم و این ارزش اخلاقی را روز به روز در خود تقویت کنیم تا دچار پرده دری الهی نگردیم.

و چه زیبا می گوید سعدی:

پیش ما رسم شکستن نبود عهد وفا را

الله الله تو فراموش مکن صحبت ما را

قیمت عشق نداند قدم صدق ندارد

سست عهدی که تحمل نکند بار جفا را

گر مخیر بکنندم به قیامت که چه خواهی

دوست ما را و همه نعمت فردوس شما را

گر سرم می‌رود از عهد تو سر بازنپیچم

 تا بگویند پس از من که به سر برد وفا را

بخش قرآن تبیان

خرید بک لینک

من شنیده ام یک سوره در قرآن هست که خواندنش در زندگی معجزه می کند. این کدام سوره است؟

شاید این سوال عده ای از دوستان باشد. بنابر این در این مقاله در مورد این موضوع کمی بحث خواهیم کرد.

قرآن سر تا سر دارای اعجاز در زندگی مادی و معنوی می باشد که اگر ما با معرفت تلاوت کنیم حتما اثرات آن را خواهیم دید. لذا در اثرات سوره های قرآن اثرات عجیبی ذکر شده که هر کدام یک معجزه ای می باشند. اما در سوره های قرآن آنچه که خیلی اثرات معجزه آسایی از آن ذکر شده است سوره مبارکه حمد می باشد که در کمتر سوره ای یافت می شود.

«سوره حمد» نسخه‎ای است برای درمان همه آلام جسمی و روحی. و چون انسان «العیاذ بالله» بیمار شد، راحت‎ترین درمان و کم ‎هزینه‎ ترین درمان، خواندن سوره حمد است.

«صادق آل‎ عبا» فرمود: «چنان‎چه بر مرده‎ای 70 بار سوره حمد خواندید و زنده شد تعجب نکنید.» (اصول کافى)

امام صادق علیه السلام فرمودند: سوره ی «حمد» سوره ای است که ابتدایش «حمد» خدا و وسطش «اخلاص» و آخرش دعا است.

خرید بک لینک

گوش جان بسپاریم به توصیه های اویس و از زبان او بشنویم که مسیر حرکت به سوی امام چه مسیری است، چرا که اویس ولی خویش را ندید اما به ولی خویش رسید. ما نیز که ولی خود را ندیده ایم مسیر اویس را طی کنیم تا به ولی خود برسیم، ان شاءالله.

امیر علم و حکمت، امام علی علیه السلام وصیت می کند: «جان های خویش را به حکمت های بدیع، روح ببخشید؛ زیرا آن ها نیز همانند بدن ها خسته می شوند.»[1]

پله اول: انس با خدا

شخصی به اویس گفت: «می خواهم هم سخنت باشم و با تو انس بگیرم. اویس گفت: سبحان الله! در شگفتم از کسی که خداوند را می شناسد، و از بودن با خدا غفلت می ورزد!»[2] انسان نیازمند انیس و مونس هست. اساساً انسان از «انس» است و آن گاه که انیس ندارد، انسان نیست. پس انسان نیازمند یک مونس همیشگی است که هرگز دست مرگ به او نرسد و در هر زمان و مکان، یار و دوستدار آدمی باشد. و این کسی نیست جز «او»: «وحده لا اله الا هو».

خرید بک لینک