پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله فرمود: «اَللّهُمَّ احْشُرْنِی فِی زُمْرَهِ الْمَساکِین یَوْمَ الْقِیامَهِ؛ خداوندا! روز قیامت مرا با مستمندان محشور فرما» و نیز آن حضرت درباره گرامی داشتن فقرا می فرماید: «مَنْ اَکْرَمَ فَقِیرا مُسْلِما لَقَی اللّهَ یَوْمَ الْقِیامَهِ وَهُوَ عَنْهُ راضٍ؛ هر کس، فقیر مسلمانی را گرامی دارد، روز قیامت، خداوند را ملاقات کند، در حالی که از وی راضی است.»
چه
بسا آنان که از حکمت تعالیم انبیا و وصایای آنان، آگاه نیستند، با دیدن
موارد مذکور، شتابزده قضاوت کرده، ادیان آسمانی را به اعراض از دنیا و
ترغیب افراد به فقر، متهم کنند؛ در حالی که پیامبر اکرم صلی الله علیه و
آله در موارد زیادی، فقر را همسان کفر دانسته، از آن به خدا پناهنده می
شود: «اَللّهُمَّ اِنِّی اَعُوذُ بِکَ مِنَ الْکُفْرِ وَالْفَقْرِ، فَقالَ
رَجُلٌ: اَ یَعْدِلانِ؟ قالَ: نَعَمْ؛ خدایا از کفر و فقر به تو پناه می
برم، مردی گفت: آیا این دو در کنار هم هستند؟ پیامبر صلی الله علیه و آله
فرمود: بله.»
و در روایتی، علت آن را چنین بیان می کند: «لَولا
رَحْمَهُ رَبِّی عَلی فُقَراءِ اُمَّتِی کادَ الْفَقْرُ اَنْ یَکُونَ
کُفْرا؛ اگر رحمت [و شفقت] پروردگارم شامل فقیران امتم نبود، نزدیک بود که
فقر، [باعث] کفر شود.»
و در دعای دیگری فرموده است: «اللّهُمَّ بارِکْ لَنا فِی الْخُبْزِ وَلا تُفَرِّقْ بَیْنَنا وَبَیْنَهُ، فَلَولاَ الْخُبْزُ ما صَلَّیْنا وَلا صُمْنا وَلا اَدَّیْنا فَرائِضَ رَبِّنا عَزَّ وَجَلَّ؛ خداوندا در نان برای ما با برکت قرار ده، و میان ما و نان جدایی مینداز که اگر نان نبود، نماز نمی گزاردیم و روزه نمی گرفتیم و دیگر واجبات پروردگار عزیز و جلیل را انجام نمی دادیم.»
چگونه فقر می تواند محبوب پیامبر صلی الله علیه و آله باشد؛ در حالی که آن حضرت از جناب ابراهیم خلیل علیه السلام چنین نقل می کند: «یا رَبِّ! الْفَقْرُ اَشَدُّ مِنْ نارِ نَمْرُود؛ پروردگارا! فقر از آتش نمرود، سخت تر است.»
